Τι είναι το πέμπτο πεδίο και από πού ξεφύτρωσε;
Μετά από πολλή περίσκεψη και αρκετές δόσεις κατήφειας, τα επιτελεία του Υπουργείου πρόσθεσαν, όπως βλέπουμε και στη σχετική εικόνα, το πεδίο «Δεν αξιολογήθηκε με υπαιτιότητα του αξιολογούμενου».
Προφανώς, από εκεί και μετά, ορισμένοι διευθυντές/διευθύντριες αναλαμβάνουν να παίξουν το «σπασμένο τηλέφωνο», ερμηνεύοντας τη διατύπωση ως άρνηση, τρομοκρατώντας τους συναδέλφους.
Όμως η διατύπωση που επέλεξε το υπουργείο δεν είναι τυχαία, απηχεί μια αμυντική διάθεση! Επιχειρεί να προφυλαχθεί από τις αγωγές που εκκρεμούν σε βάρος του, αποτυπώνοντας ότι δεν είναι δική του υπαιτιότητα που δεν αξιολογήθηκε και δεν μονιμοποιήθηκε ο αξιολογούμενος.
Μην ξεχνάτε, η συμμετοχή στην απεργία-αποχή καλύπτει κάθε συνάδελφο να μη συμμετέχει στις διαδικασίες.
Δεν αποτελεί άρνηση αλλά συμμετοχή σε μια νόμιμη απεργία. Οι διώξεις προϋποθέτουν την προσφυγή στα δικαστήρια, γι αυτό, καλό είναι, ορισμένα «πρόθυμα» παπαγαλάκια που ψεύδονται ασυστόλως, να συμμαζευτούν!
Επιπλέον, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, το πιο ισχυρό μας όπλο δεν είναι η νομιμότητα της απεργίας-αποχής (η οποία, επαναλαμβάνουμε, είναι δεδομένη) αλλά η μαζική μας συμμετοχή σε αυτήν.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Εμείς, στα σχολεία μας συνεχίζουμε ως έχει, ασχολούμαστε με τους μαθητές μας, το διδακτικό μας έργο και τα πραγματικά προβλήματα του σχολείου μας και αφήνουμε τους αξιολογητές στη μοναξιά τους.
Απέναντι στο φόβο του υπουργείου και των επιθεωρητικών μηχανισμών, η απάντηση δεν είναι η υποταγή, η αποδοχή του και μια απλοϊκή αντίληψη «ας το κάνω κι αυτό να ξεμπερδεύω, δεν αντέχω άλλο». Κατανοούμε απολύτως, τη συναισθηματική φόρτιση και τις ασφυκτικές πιέσεις που δέχονται οι νεοδιόριστοι σήμερα, που θα δεχτεί ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς αύριο.
Όμως, δεν προσπερνάμε την πραγματικότητα και το δίλημμα που τίθεται και καλούμαστε να πάρουμε όλοι/όλες θέση!
Ο εκπαιδευτικός καλείται να μπει οριστικά και αμετάκλητα σε ένα συνεχές καθεστώς φόβου, να θυσιάσει την αξιοπρέπειά του, να αποδεχτεί ότι, όλα τα επόμενα χρόνια, θα «παντρευτεί» τον αξιολογητή του», οι σημερινοί νόμοι τα γράφουν καθαρά, οι νεοδιόριστοι αξιολογούνται κάθε έτος, οι μόνιμοι ανά διετία, οι εκθέσεις αξιολόγησης θα πηγαίνουν και θα έρχονται, σε χέρια που θα τρέμουν από το άγχος.
Αλήθεια, αυτό το σχολείο μας αξίζει; Αυτό ονειρευτήκαμε; Αντέχουμε να επιβιώσουμε σε ένα τέτοιο περιβάλλον;
Καλούμε όλες/όλους τις/τους συναδέλφους, ακόμα και τώρα, με τη δήλωση συμμετοχής στην Απεργία-Αποχή, να στηρίξουν τις συλλογικές αποφάσεις του κλάδου και να υπερασπιστούν τα θεμελιώδη εργασιακά μας δικαιώματα.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥΣ! ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!