Η εκδρομή των Συλλόγων Α’ Αθήνας και Καλλιθέας-Μοσχάτου στο Βουκουρέστι και τη Σόφια μάς γέμισε ευχάριστες εμπειρίες! Και του χρόνου!

Το μαύρο ποτάμι κάνει βόλτα στο παράθυρό μας, στριφογυρνά, χάνεται και πάλι βρίσκεται. Στρυμόνας το όνομά του εδώ, Στρούμα απέναντι, Καρά-Σου κάποτε. Αμπέλια και ηλίανθοι και μπάλες από χρυσές θημωνιές,

Ελλάδα από εδώ, Βουλγαρία από εκεί

Χρωματιστά σημεία του ίδιου πίνακα ή αλλιώς ο πουαντιγισμός στην εικαστική προσέγγιση της ιστορίας.

Τρούλοι χριστιανικοί, μουσουλμανικά τεμένη. συναγωγές, άνθρωποι που έζησαν μαζί, αγάπησαν μαζί, γλέντησαν μαζί. Αυτοκρατορίες που χάθηκαν, σύνορα που χάραξαν τη γη, μίση που φύτρωσαν, όνειρα που γκρεμίστηκαν, κράτη που θέριεψαν. Περπατώ μονάχη στη Σόφια μέσα καταπράσινα πάρκα της. Κοιτώ με δέος και σεβασμό τα αφημένα, στου χρόνου τη φθορά, τεράστια κτίρια που φιλοξένησαν χιλιάδες ανθρώπους, μήτρες ασφάλειας μιας άλλης εποχής. Στους μεγάλους δρόμους στέκομαι σαστισμένη καθώς ανακατεύονται απρόσμενα μπροστά μου άνθρωποι βιοπαλαιστές, χαρούμενες όμορφες παρέες νέων παιδιών, παζάρια τοπικά , ήχοι κινητών, μικρομάγαζα, γυναίκες κουρασμένες, κοσμικές αυλές, μπαράκια, αρχοντικά, παγωτά, τραγούδια, φεστιβάλ και εκκλησίες. Ζωντανή και βουερή η πόλη, παλεύει να συνταιριάξει το βαρύ στιβαρό παρελθόν προς το αβέβαιο ανάλαφρο μέλλον, να συνταιριάξει τις αντιθέσεις της, να συνταιριάξει τις αντιφάσεις του κόσμου μας. Πετώ στο παρελθόν και επιστρέφω πάλι και ξανά… ζαλίζομαι….Σόφια πόσο διαφορετική σε φανταζόμουν.

Και λίγο πιο πάνω, μετά τον μεγάλο ποταμό τον Δούναβη η Ρουμανία. Μυστική, μελαγχολική και επιβλητική. Βουκουρέστι και αινιγματική σιωπή από ένα παρελθόν λαμπερό που ακόμα στάζει πόνο . Θησαυροί κρυμμένοι σε κάστρα, λίμνες, αρχοντικά Bel epoque αναγεννησιακά μπαρόκ κτήρια , πολύχρωμα σιντριβάνια μα και Σπίτια του Λαού με πανύψηλους τοίχους, θανάτους και απροσπέλαστη περίφραξη .

Με ένα καλαμάκι στο στόμα και ένα ποτήρι λεμονάδα προχωρώ προς τη Στοά Macca Villacrosse Passage, κάνω μια στάση πίσω στο 1903 στο βιβλιοπωλείο Cărturești Carusel και

συνεχίζω τον περίπατό μου

στις πολιτιστικές ταξικές μου αντιθέσεις.

Βαλκάνια λεν τη χώρα μου.